فقط دوازده سال پیش، جمهوری ترکیه به درستی به عنوان یک متحد متوقف ناتو، الگوی یک کشور مسلمان طرفدار غرب و پل ارتباطی بین اروپا و خاورمیانه دیده می شد. پیوند نظامی قوی با پنتاگون روابط اقتصادی و فرهنگی گسترده تری را با آمریکایی ها پشت سر گذاشت. برای کسانی که ما در خاورمیانه کار می کنیم ، زمان در استانبول، آنکارا و سایر شهرهای ترکیه یک واحه طراوت آور بیرون از آشفتگی منطقه بود.
و پس از آن ,، با شروع انتخابات حیرت انگیز سال ۲۰۰۲، این کشور به طور چشمگیری تغییر کرد. به تدریج در ابتدا و سپس با افزایش سرعت از اواسط سال ۲۰۱۱، دولت شروع به نقض قوانین خود، خودکامه کرد و با دشمنان ایالات متحده متحد شد. حتی آنهایی که تمایلی به تشخیص این تغییر ندارند، مجبور شده اند این کار را انجام دهند. اگر باراک اوباما رهبر سیاسی حاکم بر ترکیه، رجب طیب اردوغان را به عنوان یکیازبهتریندوستانخارجیخود در سال ۲۰۱۲ ذکر کند، چند هفته پیش او نگرش کاملاً متفاوتی نشان داد وقتیکه وی با داشتن یک نماینده رسمی براینمایندگی وی در مراسم تحلیف ریاست جمهوری اردوغان، - سیلی عمومی در صورت.
چه عواملی باعث این تغییر شد؟ چرا ترکیه فاسد شد؟
پس زمینه
برای درک شرایط غیر منتظره امروز، نیاز به نگاهی گذرا به تاریخ امپراتوری عثمانی است. در سال ۱۲۹۹ که تاسیس شد، کنترل بر بخش قابل توجهی از قاره اروپا (عمدتاً منطقه بالکان، از کلمه در زبان ترکی برای کوه نامیده) نامگذاری شد و آن را به عنوان تنها قدرت مسلمان ساخت که با اروپا درگیر شد در زمان که مسیحیان غربی به ثروتمندترین و قدرتمندترین کشورهای دنیا شدند. با تضعیف امپراتوری عثمانی نسبت به سایر قدرتهای اروپایی در طول قرنها، چگونگی دور ریختن آن به نگرانی اصلی دیپلماسی اروپای ("مسئله شرقی") تبدیل شد و امپراتوری به عنوان طعمه بالقوه دیدشود ("مرد بیمار" اروپا ").
از دیدگاه عثمانی، سؤال بی پایان حل نشده این بود که از اروپا چه باید اتخاذ شود و چه چیزی را رد کند. به طور کلی، عثمانی ها نوآوری های نظامی و پزشکی را بسیار خوش طعم ترین می دانستند. در مناطق دیگر، آنها تاخیر افتادند. به عنوان مثال، در حالی که یهودیان اولین کتاب از نوع متحرک امپراتوری را در سال ۱۴۹۳ منتشر کردند، مسلمانان قرن ها منتظر ماندن ، تا سال ۱۷۲۹ - برای کردن آن . به عبارت دیگر، پذیرش روشهای اروپایی یک روند آهسته ، دشوار و پراکنده بود.
شکست ترکیه در جنگ جهانی اول در برابر این پس زمینه اتفاق افتاد و باعث شد که ژنرال برجسته و پیروز ارتش، مصطفی کمال، قدرت را به دست بگیرد و امپراطوری را به نفع جمهوری ترکیه ببندد، که به مراتب کوچکتر و محدود تر به گوینده های زبان ترکی محدود می شد. برای ۱۵ سال اول کشور جدید، ۱۹۲۳-۳۸، مصطفی کمال (که خود را به آتاتورک تغییر نام داد) بر این کشور مسلط شد. وی که یک اراده قوی غربی کرده که اسلام را تحقیر می کند، تحمیل سلسله ای از تغییرات اساسی را که تا امروز کشور را توصیف می کند، تحمیل کرد، و آن را کاملاً متفاوت از بقیه خاورمیانه، از جمله لائیسیسم (یعنی سکولاریسم بر استروئیدها)، قانون قوانین های براساس نمونه های اروپایی، الفبای لاتین و نام خانوادگیها.
در بعضی موارد، آتاتورک نسبت به هموطنان خود پیشرفت بیشتری داشت، مانند زمانی که وی پیشنهاد داد که نیمکت ها را در مساجد قرار دهید یا تغییر دعای نماز از عربی به ترکی. تقریباً بلافاصله پس از مرگ وی در سال ۱۹۳۸، واژگونی از سکولاریسم وی آغاز شد. اما ارتش ترکیه در نقش دوگانه خود به عنوان قدرت نهایی سیاسی این کشور و وارث خودآگاه میراث آتاتورک، محدودیت هایی را برای این تغییرات به وجود آورد. نخستین تلاش های جدی با ظهور دموکراسی در دهه ۵۰ آغاز شد، مانند تلاشهای بعدی بسیاری، هیچ موفقیتی حاصل نشد.
با این حال، نظامی نیرویی برای خلاقیت یا رشد فکری نیست، بنابراین آداب و رسوم آتاتورک، که بی وقفه در طول دهه ها تکرار شود، بی تحرک و محدود کننده شود. با افزایش مخالفت ها، احزاب چشم انداز او در دهه ۱۹۲۰ رکود کردند، و در سازمان های فاسد قدرت طلبی انحطاط کردند. تا دهه ۱۹۹۰، دولت های درهای گردان آنها بخش قابل توجهی از رای دهندگان را بیگانه کرده بود.
صعود حزب عدالت و توسعه
اردوغان و یک سیاستمدار دیگر اسلامی، عبدالله گول، با بهره گیری از این لحظه، در سال ۲۰۰۱ حزب عدالت و توسعه را تاسیس کرد. قول دادن دولت خوبی و رشد اقتصادی و رابراساس ارزشهای محافظه کارانه، در انتخابات افتتاحیه خود در نوامبر ۲۰۰۲، چشمگیر و موثر انجام داد و یک سوم آرا برنده شد. اما از آنجا که بندهای احزاب قدیمی عمل از همکاری میان خود امتناع می ورزند، تنها حزب جمهوری خلق بیش از حداقل ۱۰ درصد آرا را که قانون اساسی برای کسب نمایندگی در پارلمان لازم دارد به دست آورد.
با نزدیک به نیمی از آراء به این ترتیب از بین رفت، ۳۴ درصد آراء حزب عدالت و توسعه به ۶۶ درصد از کرسی های پارلمان ترجمه شد و یک کثرت خوش تیپ را به یک پیروزی قاطع تبدیل کرد. در انتخابات بعدی سال ۲۰۰۷ و ۲۰۱۱، مخالفان آن یاد گرفتند که آراء خود را از دست ندهند ، بنابراین حزب عدالت و توسعه سرنوشتطعنهآمیز افزایش درصد آراء خود را (به ۴۶ و ۵۰ درصد) را در حالی که از دست دادن کرسی های پارلمان (۶۲ و ۵۹ درصد).
اردوغان در ابتدا با جدیت خود را كنترل كرد و با تمركز بر رشد اقتصادی و رفع مشکلات از زندگی عمومی ترکیه از قبیل امتناع دیرینه از تایید اینکه كردها ترك نیستند، حل مسئله قبرس و پیوستن به اتحادیه اروپا است. او از قدرت به قدرت دیگر رفت و نرخ های رشد اقتصادی شبیه چینی ها را افزایش داد، به عنوان یک کارگزار برق در خاورمیانه (به عنوان مثال، بین بیت المقدس و دمشق) ظاهر شد و به عنوان اسلام گرای مورد علاقه غرب ظاهر شد. در طی این روند، او به نظر می رسید که سوال قرن های گذشته اسلام در برابر غرب حل کرده و ترکیب موفقی از این دو پیدا کرده است.
با این حال، فروپاشی ارتش هدف بلند مدت حزب عدالت و توسعه باقی مانده است: این شرط لازم برای دستیابی به هدف نهایی خود برای برعکس کردن انقلاب آتاتورک و بازگشت ترکیه به نظم داخلی و موضع بین المللی عثمانی بود . این با سهولت غافلگیرکننده حاصل شد. به دلایل هنوز مشخص نیست، رهبری نیروهای مسلح بی سر و صدا تحمل نظریه های توطئه در برای آن، دستگیر افسران ارشد، و در نهایت اخراج کارمندان. درام پیش بینی شده منجر فقط به زمزمه کردن می شد.
هنگامی که ارتش تسلیم شد، اردوغان به هدف رقبای داخلی خود ، به ویژه متحد دیرینه خود اسلامگرای فتح الله گولن، رهبر یک جنبش گسترده عظیم ملی با شبکه هایی که در موسسات کلیدی دولت قرار دارد، تصمیم گرفت. شعار پوپولیستی اردوغان با حوزه انتخابیه وی - ترک هایی که احساس ظلم و ستم از آتاتورکیسم می کردند، بسیار خوب بازی کرد. با تشویق، وی در ژوئن ۲۰۱۳ با تظاهرات پارک گزی در استانبول به عنوان یک عوام فریب تمام عیار ظاهر شد و علیه شهروندان با توهین های توهین آمیز روبرو شد و گروهی از هواداران فوتبال را به اتهام تلاش برای سرنگونی دولت خود محاکمه کرد.
شواهد دراماتیک درباره فساد حزب عدالت و توسعه كه در دسامبر ۲۰۱۳ آشكار شد، نه عقب نشینی را نتیجه نداد، بلكه دستگیری پلیس كه این مسئله را كشف كرد. این تجاوز به مخالفان در رسانه ها ، مجلس و حتی سیستم عدالت گسترش یافته است. هنگامی که اردوغان منتقدان خود را شیطنت کرد، او از پایگاه خود پیروز شد و در هر انتخابات پیروز شد و قدرت شخصی بیشتری را به خود جلب کرد، یادآوری برخی از هوگو چاوز ونزوئلا.
سیاست خارجی
روابط بین الملل از همین منظرها پیروی می کند، با این که مجموعه ای اولیه از اهداف متوسط خارجی با گذشت زمان هرچه بیشتر و خصمانه تر می شوند. سیاست "صفر مشکلات با همسایگان" که توسط مشاور ارشد سیاست خارجی وی احمد داوودوغلو آغاز شد، با موفقیت آغاز شد: تعطیلات مشترک با ظالم دمشق ، کمک به آخوندها در تهران برای جلوگیری از تحریم ها، و در صورت سودمند روابط مناسب با دولت یهود. حتی دشمنان طولانی مدت مانند یونان وارمنستان از جذابیت او توهین نکردند. قدرتهای بزرگ به دنبال روابط خوب بودند. رؤیای نئو-عثمانی حزب عدالت و توسعه برای دستیابی به تقدم در بین مستعمرات سابق دست یافتنی به نظر می رسید.
اما سپس اردوغان همان استکبار را در خارج از کشور نشان داد که در خانه انجام داده بود ، و بررسی های بدتری را بدست آورد. اگر نیمی از رای دهندگان ترکیه از عوام فریبی خود تشویق می کردند ، تعداد کمی از خارجی ها این کار را می کردند. با وقوع تحولات اعراب در خاورمیانه از آغاز سال ۲۰۱۱، اردوغان و داووتوغلو دستاوردهای خود را از بین بردند ، تا آنجا که اکنون آنکارا با بسیاری از همسایگان خود روابط ضعیف و سمی ندارد.
گسستن با بشار اسد سوریه که شاید چشمگیرترین ضرر او باشد عواقب منفی زیادی به همراه داشته است ، میلیون ها پناهنده نامعلوم عرب زبان را به ترکیه وارد کرده ، باعث ایجاد جنگ پروکسی با ایران، انسداد در مسیرهای تجارت ترکیه در بیشتر موارد، خاورمیانه و ایجاد نیروهای جهادی که موجب تولید دولت اسلامی و خلافت خود اعلام شده آن شده است. حمایت ترکیه از سنی های عراق باعث فروپاشی روابط با بغداد شد. دشمنی شبیه نازی ها با اسرائیل قوی ترین پیوند منطقه ای آنکارا را خاتمه داد. حمایت سرسختانه اردوغان از حکومت اخوان المسلمین در مصر که یک سال به طول انجامید ، ۲۰۱۲-۲۰۱۳ ، بعداً به خصومت آشکار نسبت به جانشینان خودشان منتقل شد. تهدیدات علیه جمهوری قبرس در پی کشف گاز، باعث ایجاد روابط پیشین مخالفانه شد. پیمانکاران ترکیه بیش از ۱۹ میلیارد دلار در هرج و مرج لیبی از دست دادند.
در سطح بین المللی، یک اشاره در جهت خرید سامانهموشکیچینی روابط امنیتی با واشنگتن را به سطح جدیدی رساند. خواهان آن است كه ميليون ها ترك ساكن در آلمان در آن كشور جذبنمیشود، تنش هايي را با برلين به وجود آورد ، همانطور كه نقش احتمالي آنكارا در قتلسهكردرادرپاريس نيز انجام داد.
این خشم ها آنکارا را تقریباً بدون دوست رها کرده اند. این کشور با دقیقاً یک دولت، قطر (جمعیت ملی ۲۲۵،۰۰۰)، همراه با دولت اقلیم کردستان در شمال عراق و اخوان المسلمین از جمله حماس و سازمان های وابسته به سوریه از روابط گرم برخوردار است. به طرز عجیبی، با وجود این شکست رعد و برق، اردوغان همچنان به تأیید سیاست ناکام "مشکلات صفر".
چشم انداز آینده
سابقه چشمگیر اردوغان در موفقیت انتخاباتی و قدرت گسترش یافته با سه چالش در سال آینده روبرو است: انتخابات، روانشناختی و اقتصادی. صعود وی به ریاست جمهوری در ۲۸ آگوست برای تبدیل شدن به رئیس جمهور قدرتمند اجرایی که وی آرزو دارد ، تغییرات اساسی را برای او لازم دارد. به نوبه خود، این تغییرات به حزب عدالت و توسعه نیاز دارد كه در انتخابات ملی ژوئن ۲۰۱۵ به خوبی پیش برود یا در عوض برای کردهای ترکیه امتیازات قابل توجهی را به دست آورد تا بتوانند از اهداف خود برای جاه طلبی های خود حمایت کنند. اکنون که این حزب خود را در دستان بی تجربه داووتوغلو ، که اخیراً از وزیر امور خارجه به سمت نخست وزیر ارتقا یافته است ، می بیند ، توانایی آن برای به دست آوردن کرسی های لازم تردید دارد.
دوم، سرنوشت اردوغان بستگی به این دارد که داووتوغلو از مشاور وفادار خود باقی بماند. اگر داوودوغلو جاه طلبی های مستقلی داشته باشد، که کاملاً ممکن است، اردوغان خود را محدود به یک پست عمدتا تشریفاتی می شود .
سرانجام، اقتصاد متزلزل ترکیه وابسته به پول داغ خارجی است که به دنبال نرخ بازده بالاتر هستند، جریان گسترده پول بدون مدرک از کشورهای حوزه خلیج فارس که اصل و نسب و استمرار آن هر دو مورد سؤال است و مجموعه ای از پروژه های زیرساختی برای ادامه روند. در اینجا، رفتار بسیار ناپسند اردوغان (توهین به آنچه او را "لابی بهره" می خواند و در برابر آژانس های رتبه بندی مانند مودیوفیچ و حتی علیه نیویورک تایمز) سرمایه گذاری های دیگر را دلسرد می کند در حالی که بدهی هنگفتی تهدید که کشور را ورشکسته شود .
بنابراین، در حالی که موفقیت بی پایان او باعث می شود آدم تمایل به شرط بندی بر سلطه مداوم اردوغان بر سیاست ترکیه داشته باشد، موانع عمده ای وجود دارد که می تواند به پیروزی او پایان دهد. همزیستی او از آموختن از غرب و در حالی که وفادار ماندن به راههای اسلامی است ، ممکن است هنوز هم فرو رود.
سیاست ایالات متحده
ترکیه با جمعیت جوانی ۷۵ میلیون نفری، موقعیت مکانی مرکزی، کنترل یک آبراه کلیدی و هشت همسایه عمدتا مشکل ساز، یک متحد بسیار مطلوب است. علاوه بر این، این کشور از موقعیت برجسته ای در خاورمیانه ، در میان ترک زبانان از بوسنی تا سین کیانگ، و در بین مسلمانان در سراسر جهان برخوردار است. اتحاد ایالات متحده آمریکا و ترکیه که با جنگ کره آغاز شد، برای واشنگتن بسیار سودمند بوده است، و به طور قابل توجهی از دست دادن آن بسیار فجیع باشد .
با این حال، یک طرف به تنهایی نمی تواند یک اتحاد را حفظ کند. سوابق دوستانه آنکارا با تهران، پشتیبانی از حماس و دولت اسلامی، تضعیف اقتدار بغداد، تجاوز به اسرائیل و تهدیدات علیه قبرس باعث می شود عضویت این کشور در ناتو سوال برانگیز در بهترین حالت و در بدترین حالت فریبکار باشد.
واشنگتن باید نشان دهد كه تاكتیك های زورگویانه برای به دست آوردن آراء در ترکیه در سایر نقاط جهان ناكام است. وال استریت ژورنال با کمک پیشنهاد انتقال پایگاهنظامیایالاتمتحده در ترکیه به کردستان عراق سازنده بوده است. قاعده روزمره دیکتاتوری اردوغان باید به دلیل ادامه اشغال آنکارا در قبرس ، حمایت از تروریست ها و افراط گرایی های ضد انتیستی آن ، رد شود. گذشته از این مراحل ، زمان آن رسیده است تا دولت آمريكا روشن كند كه اگر تغییرات اساسی به سرعت اتفاق نیفتد ، این امر به تعلیق و اخراج نهایی ترکیه از ناتو فشار خواهد آورد.
اگر اردوغان اصرار دارد مانند یک سرکش رفتار کند، پس اینگونه است که متحد سابقش باید با او رفتار کند.
